Απόψε στένεψε τούτο το δωμάτιο
και οι τέσσερις τοίχοι
γέρνουν απειλητικά προς τα πάνω μου .
Είναι που από παιδί φοβόμουν
τους διαλόγους μαζί τους .
Κι ας είχα τόσα πολλά να τους πω .
Το ποτήρι με το κρασί
έχει αδειάσει από καιρό .
Εσύ θα το πιες κάποιο βράδυ
από αυτά που κρυβόμουν
για να μη με δεις .
Όχι . Δεν ήθελα να με δεις .
Τα κομμάτια του σπασμένου καθρέφτη
θα είναι εδώ , για να στο θυμίζουν .
Απόψε όμως θα πάρω ανάσα .
Θα ανόιξω την πόρτα
στο Βοριά που θα μου χτυπήσει .
Θα τον καλοδεχτώ και θα πιούμε
από το κρασί που έπινες .
Έτσι για να σ’εκδικηθούμε .
Μετά θα βγω στο μπαλκόνι
και θα χαιρετήσω τη νύχτα μου .
Κι αν τύχει και δω τη σκιά σου να περνά
θα τη φωνάξω να μεθύσει μαζί μου .
Όχι . Απόψε δε θα κρυφτώ άλλο .
Στο είπα θα πάρω ανάσα .
Κι έτσι μέσα από την κρεπάλη
του πρώτου μου ονείρου
θα ‘χω λευτερώσει τα πιο παλιά μου δάκρυα .
Αυτό λοιπόν το παράξενο γλέντι
θα χυθεί σε στιγμές του αυριανού μου ουρανού .
Κι όταν όλα θα τελειώσουν
και θα επιστρέψω δίχως άλλο
στους τέσσερις τοίχους
δε θα τρομάζω πια στις απειλές τους .
Αφού θα ‘χω πάρει ανάσα .
