Κι αν έσβησαν του βίου μου οι λύχνοι,
σκοτάδι κι αν ολόγυρα με ζώνει
εν' άστρο ασημένιο θα μου δείχνει
του Χάρου το μαρμάρινο αλώνι.
Το φως του στάλα στάλα θα μου ρίχνει
γεμίζοντας το διάβα μου αστροσκόνη,
ξοπίσω μου φωτίζοντας τα ίχνη
τον δρόμο μου με μάλαμα θα στρώνει.
Κι ενόσω των ματιών μου η αλισάχνη
γυρεύει το κατάλληλο τοπίο
θα πλέκει μ' άσπρο νήμα η αράχνη
αέρινο μετάξινο αντίο
που σάβανο απάνω μου θα πέσει
να κόψει τη ζωούλα μου στη μέση.
