Ειναι κορμια που ο ισκιος τους
πανω στη γη δεν πεφτει
μοιαζει η ζωη τους μ' ειδωλο
σε σκοτεινο καθρεφτη
Τη μερα ανελπιδα ζητουν
του ερωτα σημαδια
με τη σιωπη μοιραζονται
τα παθη τους τα βραδια
Και συ κορμι μου ανεγγιχτο
σωμα μου διψασμενο
ερμο κι απομονο γερνας
απ'ολους ξεχασμενο
Τον πανικο του δειλινου
της νυχτας το μαρτυριο
πως νταγιαντιζεις πως βαστας
ειν'αλυτο μυστηριο
Πως ξεγελας τον πυρετο
που το αιμα σιγοβραζει
τον δευτερο σου εαυτο
που αλλα κορμια σου ταζει
Κανεις ποτε δεν σε ρωτα
πως ειν' να ζεις μοναχο
να πολεμας με το θεριο
της μοναξιας τον δρακο
