Επλάνεψαν οι πίνακες τ’ αστέρια
θαμπώσαν απ’ τη λάμψη τους αδρά,
τη λύπη, την οργή και τη χαρά
τάχα θεών εσμίλεψαν τα χέρια;
Σ’ εκθέσεις, σε μουσεία τους κρεμάμε
ταξίδια, ψευδαισθήσεις στη σειρά,
σε ψάχνω, δε με βρίσκω πουθενά
στον αντιπίνακα που όλοι μας ξεχνάμε.
Ζωγράφοι στους αιώνες που περάσαν
αθάνατοι γινήκανε πολλοί
κι εσπείρανε, θεριέψανε στη γη,
τα χάδια με εικόνες τους μοιράσαν.
Οδύνες που μας κάναν να πονάμε,
κρυφές και αλησμόνητες στιγμές,
το βλέμμα τους χαράζει πινελιές
στον αντιπίνακα που όλοι μας ξεχνάμε.
Ο χρόνος που αδυσώπητα κυλάει
τις φλέβες μας μπολιάζει μοχθηρά,
την είδα τη Μαντόνα να γερνάει
κι η Άνοιξη αιώνες δεν κρατά.
Εφήμερες οι μέρες που περνάμε,
τα σμήνη των αγγέλων μας φθονούν,
κι οι σάρκες των παρθένων δεν ριγούν
στον αντιπίνακα που όλοι μας ξεχνάμε.
Η Μέδουσα που μέσα μας φωλιάζει
θα μένει με μιαν όψη τρομερή,
σκοτώθηκε, μ΄ αυτή θα μας τρομάζει
στον αντιπίνακα που όλοι μας ξεχνάμε.
