Σιωπή.
Λεγεώνα συναισθημάτων.
Βροχή τεμπέλα.
Στάλες χοντρές
που αργά τραγουδούν στ' αυτί μου
ένα μονότονο σκοπό,
ένα τραγούδι άρρυθμο,
κάτι σαν μοιρολόι.
Σιωπή.
Οι στάλες κάθονται πάνω μου
μια-μια τόσο αργά
που λες και δεν βρέχει,
λες κι ο ουρανός απλώς δακρύζει,
τα μάτια του πάνω στο σύμπαν
κόκκινοι κύκλοι για μένα.
Εμένα, την ανυπόταχτη ψυχή.
Σιωπή.
Το κλάμα κόπασε,
σκοπός ανεκπλήρωτος.
Κρέμασα ένα μικρό φυλαχτό στο στήθος μου
και προχώρησα.
«Φύλαξέ με» απ' τα μανιασμένα όνειρα
σαν με καταδιώκουν,
ψιθύρισα.
Σιωπή.
Ανελέητος πόνος, κορυφαίος!
Η μοναξιά είναι κυρά ακέφαλη.
Πώς να την κυβερνήσεις σαν δεν έχει νου!
Πες μου;
Πώς να την κυβερνήσεις;
Νατάσα Κουμπούνη © Copyright 2009
