Μες των ανέμων τ΄ ανθοστόλιστα παλάτια
εκεί που χρόνια τόσα κατοικούσες
και την καρδιά μου σαν δική σου την κοιτούσες,
στων χρυσανθέμων εποχές φυτρώσαν δάκρυα.
Τώρα ζεστές, ζωγραφισμένες αναμνήσεις
που ξετυλίγονται τα βράδια μία-μία
λεπτές γραμμές, τις βλέπω σαν ταινία,
κουβάρια μπλέκονται στις κρύες τις αισθήσεις.
Σ΄ αυτές ζητώ, ψάχνω και βρίσκω μιαν εικόνα
να την αγγίξω δε μπορώ στα όνειρά μου,
είναι φτωχή χωρίς εσένα η αγκαλιά μου
και τα χρυσάνθεμα ξερά και τόσο μόνα.
Κι εσύ απέναντι μου γνέφεις να περάσω,
ν΄ακολουθήσω την αντίθετη πορεία
μα δε μπορώ, έχει τελειώσει η ταινία
και προσπαθώ καρέ-καρέ να σε ξεχάσω.
