Συμφωνώ με τα παραπάνω για το βιμπράτο. Για τη μύτη τώρα που λέει ο φίλος ο Ωρίωνας έχω την εξής άποψη...Φαντάσου ότι η φωνή είναι κάτι σαν "equalizer"...Δηλαδή διαθέτεις κάποια διαφορετικά ηχεία που έχουν να κάνουν με το πως θα βγει το ηχόχρωμα της φωνής σου. Ένα από αυτά είναι και η μύτη, που βγάζει τον πιο "οξύ" ήχο. Έχεις λοιπόν το high στη μύτη , αλλά πρέπει να διαθέτεις και μεσαία και low. Low έχεις όταν "ανοίγεις" το λαιμό κάτω (Nick Cave π.χ), χρησιμοποιείς δηλαδή το χαμηλό σου ηχείο και μεσαία όταν με ανοιχτό λαιμό επίσης ,χρησιμοποιείς και τα δύο ηχεία σε αναλογία. Αν τραγουδήσεις κάθε ηχείο ξεχωριστά έχεις την αίσθηση της νοητής πορείας με την οποία βγαίνει ο αέρας από το στόμα. Στο χαμηλό είναι σαν να πηγαίνει διαγώνια προς το έδαφος, στο μεσαίο είναι σαν να βγαίνει παράλληλα και στο ψηλό σαν να βγαίνει διαγώνια προς τα πάνω... Τα υπέρ και τα κατά τώρα της χρήσης αποκλειστικά της μύτης, είναι ότι είναι πιο εύκολο να βγάλεις μιά ψηλή νότα γι αυτό και πολλοί τη χρησιμοποιούν σκέτη, ή ότι σε κάποια είδη τραγουδιού ταιριάζει πάρα πολύ (π.χ νησιώτικο). Στα κατά είναι ότι στερήσε "όγκου" γιατί είναι και το πιο "στενό" ηχείο και φυσικά ότι δεν μπορείς να τραγουδήσεις με αυτό το στυλ πάρα πολύ είδη τραγουδιού. Ο καλός τραγουδιστής λοιπόν έχει φτιάξει αυτό το equalizer και μπορεί να το χρησιμοποίησει και να το ελέγξει όπως θέλει και σε ότι ποσοστά θέλει το καθένα ανάλογα με το πως αντιλαμβάνεται και τις ανάγκες ενός τραγουδιού. Βέβαια δεν υπάρχουν μόνο αυτές οι τοποθετήσεις της φωνής, στο κλασσικό τραγούδι χρησιμοποιούμε και τη "μάσκα" που έιναι άλλο "καπελάκι", υπάρχουν κάποια είδη φαλτσέτου, υπάρχουν γενικά αρκετά πράγματα στα οποία πρέπει να εντρυφήσει ένας τραγουδιστής και φυσικά όσα περισσότερα κατέχει τόσο καλύτερος γίνεται...
Υ.Γ Να πω επίσης ότι η μύτη χρησιμοποιήθηκε και για έναν ακόμα πρακτικό λόγο στη παραδοσιακή μουσική. Οι ψηλές συχνότητες ακούγονται πιο εύκολα, οπότε φανταστείτε τα πανηγύρια του παρελθόντος που δεν υπήρχαν ούτε μικρόφωνα ούτε μικροφωνικές.
