Ισως μια μερα μας ζητησουνε συγνωμη
και κατεβουν απο τα κεφαλια τους σκεψεις
τρυφερες και παραξενες.
Και γινουν πουλια.
Τα γραφεια ισως κλεισουνε
και οι λογοι που βγαλαμε
να μεινουν αναμνηση
των εποχων που περασανε.
Τα στρατοπεδα αδεια
και οι θαλαμοι
να γινουν μουσεια
οι χωρες που γερασαν
χωρις ομορφια.
Το φαγητο στο τραπεζι
πιο νοστιμο απο ποτε
και οι γλαστρες ν ανθιζουν
κι αρχισουν φιλιά
να γεμιζουν τα μαγγουλα
των νεαρων κοριτσιων.
Ισως κιθαρες μιλησουν για πραγματα
που οι γλωσσες απετυχαν ποτε να μας πουν.
Ισως μια μερα με βρεις σε γιορτη
να χορευω
στην μεση του δρομου φορωντας
κλαδια.
Και τα οραματα ολα
ισως βρουνε γιιατρειά.
Αυτα σκεφτομουνα περπατωντας εχθες που μιλησαμε
και ειπες πως ολα πηγαινουν ενταξει
γεματος χαρα.
Ισως και να εχεις και δικιο.
Συνεχισαμε να περπαταμε λοιπον
για ενα σπιτι , πλαστικο , δανεικο
και ενα γραφειο
γεματο χαρτια.
Που ισως μια μερα
να αρπαξουν φωτια.
