Στο σπίτι δίπλα από τη θάλασσα, οι στιγμές πάγωναν κι αναζητούσαν λίγη ανέλπιστη παρηγοριά στο άκουσμα του αέρα. Σαν θάλασσες και ωκεανοί κυμάτιζαν στις ξεχασμένες όχθες του μυαλού μου και γεννούσαν εικόνες και λόγια. Τα λόγια που σου είχα πει. Αυτά που μου είχες πει. Αυτά που είχαμε μάθει απέξω να λέμε. Σαν βαρετό σενάριο μιας μοιρολατρικής παρωδίας, που έκρυβε όμως κάποιο νόημα.
«Όταν αλλάξουν οι καιροί, θα γίνω ο ακοίμητος φρουρός σου. Ένας δορυφόρος που θα περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του και από σένα. Θα είμαι αυτό που βαρέθηκες να ψάχνεις. Θα γίνεις αυτό που βαρέθηκα να ψάχνω. Μια συμβατική καθημερινότητα απαλλαγμένη από μυστήρια. Η ζωή μου θα γίνει μια ταινία που θα έχει ένα τέλος».
Μα τα λόγια χάνονται σαν φώτα που τρεμοσβήνουν. Μακάρι οι ζωές μας να έκρυβαν την φλόγα μιας υπόσχεσης. Μιας αμοιβαίας υπόσχεσης που άλλαζε τις ζωές μας καθώς βιωνόταν στης φαντασία μας. Αλλά έμεινε εκεί. Πίσω από τα τείχη του παραλογισμού μου. Μέσα στο κελί των φαντασιώσεων σου. Μια σκιά ανάμεσα στις δικές μας που περιμένει κάποιος να την δει. Κάποιος να προσέξει πως ο καιρός την σβήνει.
Η υπόσχεση κυλάει σαν να χρωστάει κάτι στον καιρό. Σαν να ποθεί απραγματοποίητη να μείνει. Να μου θυμίζει τον αδύναμο εαυτό μου. Να σου θυμίζει ένα όνειρο που είχες από ανάγκη. Ένα ψέμα όμορφο και πιστευτό που περιφέρεται στο χρόνο. Ένα ψέμα που μας χρειάζεται σαν ζούμε μες το ψέμα.
Στο σπίτι των αδίστακτων στιγμών, οι αναμνήσεις αντηχούσαν απ’ άκρη σ’ άκρη. Θύμιζαν γλυκό κρασί που ξεδιψάει πικραμένο στόμα. Μόνο για λίγο. Όσο χρειάζεται μια ψευδαίσθηση ν’ ανθίσει. Να ξεγελάσει την μοίρα πως υπάρχει. Να μείνει παρακαταθήκη κι ευχή για την πορεία.
