Μακράν η πιο «επαγγελματική» συναυλία που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου. Ξεκίνησε ακριβώς στην ώρα της, έπαιξε μια τέλεια δεμένη μπάντα (απορώ πώς το καταφέρνει αυτό με τόσες αλλαγές στο line up), ο ήχος αν και στην αρχή ήταν κάπως μουντός στη συνέχεια έγινε πάρα πολύ καλός για τα δεδομένα του χώρου και τελείωσε ακριβώς τότε που έπρεπε, αφήνοντάς μας χορτασμένους, χωρίς να γίνει κουραστική και σε κατάλληλη ώρα ώστε να προλάβει ο κόσμος τις συγκοινωνίες και να κοιμηθεί αρκετά (όσοι μπόρεσαν μετά από τέτοιο show!) για να πάει την άλλη μέρα ο καθένας στη δουλειά του.
Δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου ποτέ ξανά κιθαρίστα να παίζει δύο ώρες σε τέτοιο επίπεδο και να μην του ξεφεύγει ούτε μία «πρασινούλα». Όλοι οι κιθαρίστες φτιάχνουν με τέτοιο τρόπο το play list τους έτσι ώστε να έχουν κάποια λεπτά «ξεκούρασης» πάνω στη σκηνή, χωρίς να χρειάζεται να παίζουν συνέχεια τόσο δύσκολα αλλά και τόσο επώδυνα για τα χέρια τους πράγματα όλη την ώρα. Ο Bonamassa δεν κάνει κάτι τέτοιο. Δύο ώρες έπαιζε παππάδες ακούραστα, χωρίς να κάνει ούτε ένα λάθος! Και το περίεργο είναι ότι δεν τον έχω πετύχει ποτέ σε άσχημη βραδιά σε κανένα από τα βίντεο που τον έχω δει στο YouTube, είτε είναι «επίσημα» είτε έχουν ανέβει από κάποιον ακροατή που είχε την τύχη να τον παρακολουθήσει! Μα ούτε ένα καραμπινάτο λάθος, ούτε ένα άσχημο παίξιμο μέσα σε τόσα βίντεο, μέσα σε μια δίωρη, καταιγιστική συναυλία, πώς είναι δυνατόν? Ελπίζω να αντέξει να το κάνει αυτό σε τόσο υψηλό επίπεδο για πολλά χρόνια ακόμα, για την ακρίβεια για όλη του τη ζωή και να μην κλατάρει από τίποτα ασθένειες στο σώμα του και ειδικά στα χέρια του που θα προέρχονται από τις εμφανίσεις του…
Ο Bonamassa έχει μελετήσει όλους τους μεγάλους παίχτες και σε κάθε σόλο του μπορείς να διακρίνεις ευκρινέστατα από ποιον «μεγάλο» παίρνει στοιχεία κάθε φορά. Δυστυχώς όμως δεν έχει καταφέρει στο παίξιμό του να προσθέσει πιο έντονα ένα δικό του προσωπικό στοιχείο, έτσι ώστε να γίνει πιο αναγνωρίσιμο αυτό το παίξιμο. Στο προχθεσινό live είχα την αίσθηση ότι άκουγα έναν κιθαρίστα που μπορεί να κάνει άνετα tribute στους Blackmore, Gallagher, B.B. King, Jeff Beck, Tommy Emmanuel, Al DiMeola κτλ, παίζοντας όμως καλύτερα από αυτούς! Δεν κατάφερα να ακούσω κάτι και να πω: «αυτό είναι 100% Bonamassa”! Ό,τι άκουγα, πάντα κάτι μου θύμιζε… Όταν έχεις φτάσει το παίξιμο σου σε τόσο άρτιο επίπεδο και έχεις μελετήσει άπειρες ώρες, θεωρώ ότι το επόμενο και καθοριστικό βήμα για την καριέρα σου είναι να το εμπλουτίσεις με αυτό που έχεις εσύ να δώσεις και να προτείνεις. Αυτό περιμένω να ακούσω από τον Bonamassa στην επόμενη δουλειά του και, ίσως αυτό να χρειάζεται για να βρει οριστικά και αμετάκλητα την θέση του στην ιστορία, δίπλα στα μεγαθήρια που άλλαξαν τη ρότα της μουσικής…
Χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να τον δω πάνω στα φόρτε του. Μακάρι να είχαν έρθει στην Ελλάδα και άλλα μεγάλα ονόματα στα 32 τους (τόσο δεν είναι ο Bonamassa ή κάνω λάθος?) και όχι στα 50/60φεύγα τους…
Τον Bonamassa μου τον «έμαθε» πριν λίγα χρόνια ένας ιρλανδός φίλος μου, στέλνοντάς μου ένα cd του. Μου είχε πει ότι όσο και αν τον ακούσεις audio, όσα βίντεο κι αν δεις, μόλις τον παρακολουθήσεις ζωντανά θα φας χοντρό κόλλημα! Τώρα τον καταλαβαίνω!
Να πω και ένα παράπονο για το μαγαζί: Πριν τρεις εβδομάδες πήρα τηλέφωνο στο Κύταρρο για να κλείσω τραπέζι και μου απάντησαν ότι δεν θα υπάρχουν καθόλου τραπέζια, θα είναι όλοι όρθιοι. Κάτι τέτοιο δεν ίσχυσε όμως. Γιατί μου είπαν ψέματα? Και δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να κάτσω όρθιος αν ήμουν σε καλό σημείο. Λόγω εργασίας όμως έφτασα στο μαγαζί στις 21:15 και βρήκα θέση πάνω, σε ένα σημείο όπου δε μπορούσα να κουνηθώ! Και για αυτό το λόγο ήθελα να κλείσω τραπέζι ο δόλιος…!
