Γεμάτο "κόλπο"...
Φίλε καλημέρα,…
Ωραίος τρόπος ν’ αρχίσει μια μέρα…
Πόσες φορές είπε ποτέ κανείς αυτή τη λέξη και ένιωσε να ζεσταίνεται;
Να ζεσταίνονται τα μέσα σου όπως ζεσταίνει ένας καφές στις πρώτες του γουλιές…
Έτσι όμορφα και άλλοτε με καϊμάκι άλλοτε χωρίς.
Πόσο όμορφοι είναι οι άνθρωποι όταν ξυπνάνε χαμογελαστοί, πριν ακόμα φύγουν οι σταγόνες του ύπνου από τα μάτια,
Πριν φύγουν τα αυλάκια του μαξιλαριού απ’ τα μάγουλα.
Ανοίγεις την πόρτα να μυρίσεις τον αέρα, υγρό από την επίμονη βροχή
Και οι πλαγιές λευκές και στολισμένες με ομιχλώδες πέπλο.
Έτσι όμορφα, απλά γεμάτα.
Καλημέρα φίλε,
Τσακ! Και ανάβει ένα τσιγάρο ακόμα…
Κάτσε να ζεσταθούμε
Με ευωδιαστούς καφέδες και χαρμάνια καπνών…
Κοίτα να δεις τι θυμήθηκα σήμερα!
Κυριακάτικα πρωινά
Δευτέρες άνεργες, χωρίς κανένα βάρος και σκοπό
Έστω και για κάποιες ώρες
Ώρες ανάλαφρες, στιγμές γλυκές.
Πέρασαν χρόνια πολλά…
Επτά να πω;;;
Ωραίος αριθμός το 7
Μονός, τυχερός, γεμάτος
Επτά χρόνια ανίχνευσα κάποια στιγμή.
Τα έβαλα σε τάξη στο μυαλό μου και δεν τα γράφω
Δεν θα ήταν φρόνιμο να τα γράψω
Γιατί πάντα θα είναι λίγο διαφορετική η διατύπωσή τους
Ας μην χάσουνε την όποια μαγεία έχουνε
Χρόνια γλυκά, πικρά, ξινά, χρόνια δημιουργικά
Χρόνια άσκοπα σε άλλες φάσεις, ποτέ όμως χαμένα
Μιας στιγμής σταγόνα,
Πολλών στιγμών σταγόνες
Ποτήρια μισογεμάτα, ενίοτε μισοάδεια
Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτά τα πράγματα αυτή τη στιγμή
Ίσως…
Ίσως γιατί δεν υπάρχει κάποιος εδώ δίπλα να με διαβάσει
Καθισμένος στη γωνιά του bar, εδώ σε μια άκρη που ποτέ δεν ξανακάθισα…
Νέες αρχές και μονοπάτια
Γεμίζω όμορφα και γελάω μέσα μου…
Δεν ξέρω αν οφείλω να τα στείλω τα γραπτά μου
Πόσες σκέψεις μπορεί να χωράνε ταυτόχρονα στο μυαλό καθενός;
Σκέψεις γρήγορες και ίσως εφήμερες…
Το «σήμερα» δηλαδή είναι το πιο σημαντικό πράγμα
Γιατί κάνουμε και σχέδια μόνοι μας…
Πόσο συχνά όμως σχεδιάζουμε βάζοντας άλλον έναν στο «κόλπο»;
-Το «κόλπο»…
τέχνασμα, τρυκ, ταχυδακτυλουργία, ένα μαγικό…
Κουνέλια βγάζω απ’ το καπέλο μου για κάποιους, κι άλλοι βλέπουνε άλλα «κόλπα»
Δεν ωφελεί να κρύβομαι από κανέναν πια
Θα κάνω τα κόλπα μου ανοιχτά και θα τα στολίσω ανάλογα με τα στολίδια που μου δίνουνε…
Παλιά στολίδια που ίσως είναι λίγο φθαρμένα, και άλλα πάλι στη ναφθαλίνη
Καινούρια στολίδια βγάζουν άλλοι, σε άλλες στιγμούλες
Καινούρια για μένα, παλιά για εκείνους
Και τα βάζω με τόση όρεξη πάνω μου να ομορφύνω
Να ντυθώ τα δικά τους
Τελικά όμως το κόλπο ποιο είναι;
Είναι τόσο κόλπο, ή απλά στάση ζωής;
Μάλλον είναι η διάθεση για γνήσιες αλλαγές, διάθεση για να χαραχτούν νέες πορείες…
Ν’ αγκαλιάσω τα νέα αυτά στολίδια και να τα κάνω κτήμα μου.
Ν’ αγγίξω, ν’ αγγιχτώ…
Πόσο αφήνουμε να μας αγγίξουν;
Άλλοι καταναλώνουν μια ζωή να μένουνε πραγματικά ανέγγιχτοι…
Τελικά οι αισθήσεις που μας έχουν χαριστεί είναι όπλα ζωής
Είναι τα μέσα που μας οδηγούνε στο συναίσθημα
Αυτά τα όπλα που έχουμε μερικοί κρύψει επιμελώς
Και κάποιοι άλλοι τα έχουνε λαδωμένα και τα χρησιμοποιούν
Άλλοι πάλι τα έχουν έτοιμα αλλά για κάποιο λόγο βολεμένα για κάποια αιτία.
Αιτία = λόγος = αφορμή = Πράξη;;;
Πόση φιλολογία χωράει στη ζωή που μας δόθηκε και σ’ εκείνες που μας δίνουν άλλοι;
Ποια κουμπιά πατάμε και μας χαρίζονται απλόχερα φωτιές;
Ποιους μοχλούς χειριζόμαστε και λαμβάνουμε ενδείξεις λάθους;
Πόσο εύκολα ξεχωρίζουμε τα λάθη μας και τα παραδεχόμαστε;
Με πόση άνεση τα αναγνωρίζουμε και δεχόμαστε παρατηρήσεις γι αυτά;
Μήπως είναι καιρός να αγαπήσουμε τα λάθη μας και να τα ομορφύνουμε
Με τις ορθότητες και τα σωστά άλλων;
Ίσως είναι καιρός να ανοίξουμε τα παράθυρα να μπουν μέσα τα «γράμματα» άλλων
Ας απολαύσουμε το άγγιγμα των ανθρώπων που θέλουν να μας αγγίξουν.
Να γεμίσουμε….
