Από παιδί μικρό άντρα μ' έχουνε κάνει
Όλα αυτά που μίσησα με σθένος
Γιατί θεε μου δείχνεις τοσο μένος;
Είναι το μίσος που εντέλει θα με γιάννει;
Αγάπη μπόρεσα λίγη να δώσω
Και την προσέφερα σ' αγαπητούς ανθρώπους
Μα πάντα έψαχνα έξυπνους τρόπους,
Να μην τη δειχνω, κι από τι να με γλιτώσω;
Ποιος φόβος μ' έσπρωχνε κι έκανα πισω;
Ποια η μανία να μένω μόνος;
Για ποίο τίμημα ο ψυχικός μου φόνος;
Πότε θα βρω το θάρρος ν' απαντήσω;
Όλα νομίζω ,λανθασμένα, πως τα ξέρω,
Και συνεχώς με πνίγει ένα αλλά
Μα προχωράω με τα μάτια μου σφαλά
Άραγε αν τ' ανοίξω θα υποφέρω;...
