Έξι μέρες πριν και δεν μπορώ ήδη να κλείσω μάτι…
Η ψυχή μου ψήνεται στον πυρετό.
Με το ζόρι καταφέρνω κάθε πρωί να την ξυπνήσω για να έρθει μαζί μου στη δουλειά.
Είναι χρόνια έτσι.
Είμαι χρόνια έτσι.
“Σιχαμένο σύστημα” κάθομαι και σκέφτομαι, “αν ήταν αλλιώς τα πράγματα θα ήταν όλα καλύτερα”.
Βρίσκομαι μέσα σε μια παγκόσμια ισόβια βιτρίνα και προσπαθώ να με πουλήσω όσο καλύτερα γίνεται. Όσο ακριβότερα πουληθώ τόσο “καλύτερος” είμαι.
Μαζεύω καιρό λεφτά με κόπο και στερήσεις.
Μπας και μαζέψω αρκετά για να αγοράσω τον εαυτό μου.
Αλλά η κρίση από την τσέπη πέρασε στο μυαλό μου.
Και τώρα με το ζόρι μπορώ και με σκέφτομαι.
Ένα σύνθημα κάθομαι και περιμένω.
Ένα “ορμήστε” να σπάσουμε τις βιτρίνες.
Να πάρουμε τους εαυτούς μας πίσω.
Να μην χρειάζεται να τους πουλήσουμε.
Μόνο να τους χαρίσουμε σε όσους μας αγαπούν, σε όσους είναι δίπλα μας όταν θα σπάσουμε τις βιτρίνες.
Δώσε το σύνθημα και θα σε ακούσω!
Δώσε το σύνθημα και θα μας ακολουθήσω!
Δώσε το σύνθημα και αν χρειαστεί θα βγάλω από το μυαλό μου την πρώτη κοτρώνα που θα ρίξουμε!
Δώσε το σύνθημα!
