Ο δανειστής θύματα ψάχνει, κι ο σαράφης,
για σαλταδόρους εποχή ιδανική,
Χρόνε παλιέ μου!! στο καλό, και να μας γράφεις,
το Κραχ! εδώ, δίπλα το Ωχ!, το Μπαμ! εκεί….
Σε περιμέναμε με το άρωμα του δυόσμου
είχες διαλέξει στην πορεία να χαθείς,
σε αστερισμούς χάραζες σύνορα του κόσμου,
με ποιο Ζυγό συνωμοτείς , με ποιους Ιχθείς;
Και στα στεντόρεια «γιατί», πάλι χαμένος,
είχες διαλέξει τις φωνές να μην ακούς,
Χρόνε παλιέ μου!! στα κιτάπια σου κρυμμένος,
μη μας ζητήσεις άλλους μήνες δανεικούς.
Χρονιά μου νέα!! στους καιρούς τους αιμοβόρους
που χάνεται ο ήλιος, και η θλίψη, μας νικά,
να μη σε δω να συζητάς με σαλταδόρους,
και της ζωής μας να πουλάς τα ιδανικά.
Μη παίρνεις μέρος σε ανίσχυρες πορείες
κάνε να λάμψει του έρωτά μας ο ανθός
και όταν βγεις σ’ εαρινές ισημερίες
ξανά αφουγκράσου στου καθρέφτη σου το φως
Χρονιά μου νέα!! καλοτάξιδη και πάλι
και τι δεν θα ‘δινα, με αρχαία πληρωμή,
να ’φεγγες λίγο των ονείρων την κραιπάλη,
μήπως σιγήσουν του κοσμάκη οι καημοί!!!!
31.12.09
