Ένα βράδυ μόνο σου ζήτω, να μας βρει μαζί το πρωινό
Άσε με να συνηθίσω στην ιδέα πως θα φύγεις
πως ξανά ποτέ δε θα σε δω
Άσε με να σ’ αγκαλιάσω μια φορά πριν να σε χάσω
τελευταία χάρη σου ζήτω
Έχει τόση ψυχρά το πρωί, που δεν θα αντέξει η ψυχή
Την ανάσα τη σκοτώνει η πληγή όταν παγώνει
κι η καρδιά πεθαίνει στη στιγμή
Μα αναπνέει στην ιδέα πως τελειώσαμε ωραία
όπως κάθε όμορφο στη γη
Κάτι τελευταίο σου ζήτω, να μας βρει μαζί το πρωινό
Μη σκοτώνεις την αγάπη, με θυμό ούτε με δάκρυ
μη την πνιγείς με ένα σου φιλί
Μείνε δω να σ’ αγκαλιάσω, για ένα βράδυ πριν σε χάσω
χάρισε μου μια ανατολή
Είναι τόσο ωραία η ζωή, όταν έχει νόημα η αυγή
Που αν φοβάμαι αν δακρύζω, με μια εικόνα ζωγραφίζω
ένα ουράνιο τόξο στην ψυχή
Να αναπνέει στην ιδέα πως περάσαμε ωραία
κι ας μην κράτησε παρα πολύ
Ντρέπομαι που σε παρακαλώ, να μας βρει μαζί το πρωινό
στο αντίο σου όμως θέλω με τον ήλιο να σε βλέπω
κάτι για να με κρατά ζεστό…
