Τα παιδιά.
Κυρίως αυτά μας αγαπάνε.
Μα η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μιλάει
όταν ακουμπάω στο στήθος σου
το άγριο κεφάλι μου
και με τα νύχια χαιδεύω
στοργικά τα μαλλιά σου.
Εγώ ,
το Άγριο Τέρας.
Και εσύ ,
η Γυναίκα.
Ε, όλο αυτό το είπαν αγάπη.
Για έναν καλλίτερο κόσμο
-Ας πιούμε λοιπόν!! Ας πιούμε σε αυτήν την ζωή που θα ρθεί ,
παιδί που πληρώνει να δει ένα ψέμα.
Χιλιάδες φορές και αμέτρητα χρόνια. (Κουράστηκα)
Πουλάμε Αγάπη :
Κάθε απόγευμα ,
Εγώ ,
το Άγριο Τέρας
ακουμπάω το κεφάλι μου στο τριανταφυλλένιο σου στήθος.
Και με τα νύχια χαιδεύω
τρυφερά τα μαλλιά σου.
Κανείς δεν μιλάει.
Σε λίγο θα μας χειροκροτήσουν
και θα αφήσουν την θέση τους
σε άδειες λεωφόρους.
Και εμείς?
Εμείς τι θα κάναμε χωρίς την αγάπη?
Φτωχοι θα ήμασταν ,
μόνοι
χωρίς το κοινό μας.
Παιδια τρομαγμένα ,
σκυλιά
χωρίς αφεντάδες.
Με πύρινες λόγχες , μαστίγια και ξύλο
με μάθανε να μένω κοντά σου.
Με πείνα , ξυράφια και λάμες.
Να σε ακουμπάω με αγάπη.
Και όμως με βαθιά συγκίνηση χαιδεύω τα μακριά σου μαλλιά.
Γιατί αλήθεια τι θα 'μουν?
Τι θα 'μουν μακριά σου?
(Ένα θήριο έγραψε κάποτε στο κλουβί για την Μαρία. Βρήκαμε χάπια , ιατρικες συνταγές και άλλα παράξενα πολύ...)
