Εδώ μες στον περίκλειστο που ασφυκτιώ λιμένα
στην αϋπνία της νυκτός, στην άπνοια της σιωπής
σκέφτομαι : όσα αγάπησα , ήταν καράβια ξένα
σταγόνες μιας απότομης κι εφήμερης βροχής
Τα είδωλα της νιότης μου κι αυτά επιχρυσωμένα
που όπως ξεφτίζουν φαίνεται ο ευτελής πηλός
κι εσένα βλέπω που ψηλά σ’ είχα, πάνω από μένα
μα έκρυβες όχεντρας ψυχή σε σώμα γυναικός
κι απάνω που έλεγα ζωή σ’ έζησα τώρα … γεια σου
κι είχα στις διαψεύσεις μου δοθεί αμαχητί
σαν ξάφνου απόκοσμου οι φωνές να με ξυπνούν θιάσου
και μια απαλή να ακούγεται στο βάθος μουσική
και θεατρίνοι γύψινα που φέρουν προσωπεία
με βήματα θεατρικά, σχεδόν χορευτικά
με παίρνουν κι όπως χάνομαι μέσα στην ουτοπία
δε σκέφτομαι μήτε το πριν μήτε και το μετά
κι από ψηλά όπως κοιτώ πατώντας στους κοθόρνους
τα πιο μεγάλα βάσανα μοιάζουν μηδαμινά
κι αποφασίζω κι εκχωρώ σκήπτρα, εξουσία, θρόνους
στη φαντασία που μαζί με μένα δε γερνά
