Εφτά οι μέρες της βδομάδας
εφτά κι οι πόρτες τ΄ουρανού
κουρέλας οπαδός ομάδας
χαμένος με παιγμένο νού,
μέρα τη μέρα λιγοστεύει
πόρτα την πόρτα αιμορραγεί
να βρεί δέν ξέρει τι γυρεύει
κι η λύτρωση ακόμη αργεί
Μές της ψυχής του τα σκοτάδια
φιλιά ονειρεύεται και χάδια
Αν είναι Σάββατο η Δευτέρα
Παρασκευή η Κυριακή
δέν πάει ο κόσμος παραπέρα
κι αυτός μονάχος πάντα εκεί,
πόρτα την πόρτα να γυρίζει
βήμα το βήμα να ζητά
τη μοίρα του, και να τη βρίζει
και μέσα σ΄αναφιλητά
κρυφά μές την κρυφή χαρά του
δώρο σού κάνει τα φτερά του
