Κυριες, κυριοι...
οταν ξεκινησα να ανεβαζω στο φορουμ καποια κειμενο-ποιηματα, η οπως αλλιως λεγονται, σκεφτηκα οτι ειχα μια ευκαιρια να μοιραστω κομματια μου μαζι σας. Γραφω γιατι δεν εχω αλλο τροπο να ξεσπασω και να βγαλω τα σωψυχα μου, που λενε. Βρηκα αυτο το χωρο και το εκανα.
Στην πορεια ανακαλυψα οτι αυτα που γραφω ενοχλουν και προσβαλλουν την αισθητικη καποιων... Γιατι δεν ειναι ποιηματα οπως τα εχουμε συνηθισει, δεν εχουν καλλιτεχνια, παρα ωμοτητα και ισως δεν ανηκουν τελικα εδω. Ειναι κατι σαν να λεω ιστοριες προσωπικης φρικης και τρελας σε παιδικο περιοδικο, σαν να μιλαω για την ομορφια της ζωης σε συγγενεις αποθανοντων που βρισκονται σ' ενα νεκροταφειο, με σκυμμενα κεφαλια, πανω απο τους ταφους των αγαπημενων τους, ή σε πτερυγα καρκινοπαθων παιδων. Και μαλλον αυτα ειναι πολυ πεσιμιστικα για να μιλαμε γι αυτα ωμα. Λυπαμαι που δεν μπορω να τα στολισω με περιτεχνες εκφρασεις και εξυπνες ριμες... Αλλα ετσι ειμαι.
Πιστευω στη μοναδικοτητα του καθενος και στις οποιες ιδιαιτεροτητες μπορει να εχουν. Πιστευω στον πονο τους και στην αρρωστια τους. Φανταστηκα οτι θα μπορουσα κι εγω να μιλησω ελευθερα για τον εαυτο μου, και γι αυτο και εγραψα οτι εγραψα εδω... Λαθος!
Λυπαμαι που σας χαλαω την τεχνη με ασυναρτησιες, παλαβωμαρες και ο,τι αλλο μπορει να ειναι αυτα που γραφω. Αν ομως υπαρχει ελευθερια, αυτο σημαινει οτι επιλεγω τι θα διαβασω. Κι αν δεν μου κανει, δεν το διαβαζω, ή στην τελικη, αν δεν συμφωνω, δεν εγινε και τιποτα. Ο καθενας ειναι τοσο μοναδικος οσο και τα γραπτα του. Ή μηπως κανω λαθος?
Δεν με χαλαει η κριτικη, ισα ισα που αποτελει ευγενικη συνεισφορα στο να βελτιωθουν διαφορες πτυχες γραφης, η οτιδηποτε αλλο... Με τη διαφορα οτι ποτε δεν εγραψα για να δω αν αρεσουν τα γραπτα μου, αλλα γιατι ενιωσα οτι μπορουσα να μοιραστω πραγματα μαζι σας. Κι εδω, μαλλον εκανα λαθος...
Λυπαμαι που τα γραπτα μου δεν περασαν καμια επεξεργασια, και μεταφερθηκαν εδω οπως ακριβως σκαλιστηκαν πανω σε χαρτια, χαρτοπετσετες, αποδειξεις απο bar, χαρτια υγειας(στο στρατο). Λυπαμαι που δεν ξερω αλλο τροπο να εκφραζομαι. Δεν λυπαμαι ομως που ειμαι αληθινος και καυστικος μ εμενα και με τους γυρω μου. Και δεν μ ενδιαφερει που γινομαι παρεξηγισιμος.
Λυπαμαι μονο που "ξεβρακωθηκα" σε λαθος ματια...
Δεν θελω να πω αλλα, η "απολογια" μου τελειωνει εδω.
Ευχαριστω για την υπομονη οσων με διαβασαν και μπηκαν στον κοπο να σχολιασουν, ή και να ερθουν και σε προσωπικη επικοινωνια μαζι μου, εστω και με πμ, καθως και για τη φιλοξενια του φορουμ.
Στο εξης, οποιος επιθυμει, μπορει να με παρακολουθει στο
http://ideranged.blogspot.com/ Με εκτιμηση,
Νικολας
