Όνειρα νωχελικά,
είδωλα χιμαιρικά
γύρω μου στήνουν χορό.
Μ' έναν ήλιο φαιδρό
σηκώνω το βλέμμα,
δαμάζω το ψέμμα.
Του χρόνου οι δείκτες,
περιαλγείς νύχτες
γύρω μου στέκουν αμίλητα.
Κι ο άνεμος χτυπά αμείλικτα
σε δρόμους ερημωμένους,
σε τόπους ερειπωμένους.
Μετουσιώνεται η σιγή,
παραπληγικό παιδί
σε τραύμα που δε κλείνει.
Τα σημάδια πίσω αφήνει
να θυμίζουν το πέρασμά του,
το θάνατο του έρωτα του.
Ασύδοτη χλεύη,
ψυχή που σαλεύει
στα όρια του χόλου.
Στη φαντασία ενός ονειροπόλου
φαντάζει σαν κάτι ποταπό
να κρύβομαι σ' αυτά που θα 'πρεπε να πω.
