"Αν όλα τέλειωναν εδώ" θα λυπόμουν ιδιαίτερα, έστω κι αν κρατάω στα χέρια μου ένα καλά κρυμμένο διαμαντάκι που στολίζει τη γενικά πενιχρή ελληνόφωνη rock σκηνή...κι αυτό γιατί οι Κερκυραίοι Κόρε. Ύδρο. μοιάζουν να αποτελούν μια καλλιτεχνική όαση, ικανή να αιμοδοτήσει και να εμπνεύσει ένα ολόκληρο ρεύμα, που "μάχεται" συνειδητά τη ματαιοδοξία της εμπορικής καταξίωσης ως αυτοσκοπό. Αν κάτι έχουν να προτείνουν περισσότερο από όλα οι Κ.Υ. αυτό είναι άποψη...κι από προτάσεις που καινοτομούν και διαφοροποιούνται, αν μη τι άλλο διψάμε στην εποχή των Δυτικών Συνοικιών και των κακέκτυπών τους.
Οι Κ.Υ. όμως μόνο νέοι δεν είναι στα μουσικά πράγματα...ξεκίνησαν πίσω στο 1993 ως μια ιδιαίτερα ανατρεπτική μπάντα, που προφανώς ουδέποτε πήρε τον εαυτό της και πολύ στα σοβαρά. Διαποτισμένοι από τη DIY φιλοσοφία, μοιράζανε σε φίλους και γνωστούς τα lo-fi (προφανώς σε τετρακάναλο) "κατασκευάσματά" τους, που πολλές φορές αγγίζανε τα όρια του cult. "Άτεχνοι" μέσα στην καλλιτεχνική τους άποψη, θύμιζαν αρκετά την περίπτωση των Lost Bodies. Με την πάροδο των χρόνων άλλοι έφυγαν, άλλοι αντικαταστάθηκαν κι άλλοι παρέμειναν, μέχρι την χρονολογία ορόσημο του 2001 που η ένταξη του Αλέξανδρου Μακρή στο γκρουπ, οδήγησε σε ένα νέο ξεκίνημα σε άλλες βάσεις. Το αποτέλεσμα είναι το album που περιγράφω, ενώ τ' ακούω και πάλι...
Οι Κ.Υ. είναι ανατρεπτικοί στα εκφραστικά τους μέσα...η συνήθης (αν και τίποτα δεν είναι συνηθισμένο στην περίπτωσή τους) 4μελής ενορχήστρωση εμπλουτίζεται με μεταλλόφωνο, βιολοντσέλο (παραμορφωμένο και μη), βιολί, βιόλα, τρομπέτα και θόρυβο από κιθάρα και μπάσο. Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στη μεστότητα των μελωδιών που ξεχειλίζουν πολλές φορές ποικίλες και πολύμορφες και στο ίδιο ακόμα κομμάτι, σα λουλούδια με πολύχρωμα πέταλα. Ένας ήχος που άλλοτε ντύνεται την παραμόρφωση και το βόμβο κι άλλοτε στέκει γυμνός κι απέριττος μπροστά στη διαύγεια και την κρυστάλλινη εκφορά...ένας ήχος απρόβλεπτος που μπορεί από σπαραχτικά θρηνητικός να μετατραπεί σε παιχνιδιάρικος («Μη Με Ρωτάς») και τ' αντίστροφο με μια φυσικότητα που πείθει και δεν καταγράφεται ως αυτάρεσκα προκλητική ακριβώς λόγω της αυθεντικότητας της...στο σύνολό του όμως γλυκόπικρος και με μια ασίγαστη μελαγχολία να τον διαπνέει («Όταν ο διάδρομος ρουφήξει τα παιχνίδια μου», «Η καλοσύνη σου», «Ο πιο ενδιαφέρων καταθλιπτικός άνθρωπος στον κόσμο»)...πάντα όμως πρωτότυπος.
Και σε αυτό βοηθά τα μέγιστα ο στίχος: βαθιά εξομολογητικός, επικίνδυνα άμεσος, οικείος μέσα στην ιδιαιτερότητά του, μετατρέπεται πάραυτα σε δικό σου λόγο. Κι οι Κ.Υ. ξέρουν πως να του συμπεριφερθούν...πότε τον στριμώχνουν στις ανάγκες τις ρίμας και πότε τον αφήνουν εντελώς ελεύθερο να εκφράσει τις ανάσες των λέξεων, χωρίς πρέπει κι επιβάλλεται. Οτιδήποτε αρκεί να ικανοποιηθεί η καλλιτεχνική ανησυχία. Το κομμάτι «Όλες οι μικρές μου λέξεις» είναι προσαρμογή του τραγουδιού των Magnetic Fields (δηλαδή του Stephen Merritt) με τον τίτλο «All my little words» από τον εξαιρετικό τριπλό τους δίσκο με το όνομα «69 Love Songs»…ακόμα κι αυτό λέει πολλά για τη μουσική τους παιδεία κι ενδεικτικό της αισθητικής τους.
Με 15 κομμάτια είναι δύσκολο να μη βρεις κάτι που να αγαπήσεις. Στιγμιαία όχληση (όχι αρκετή για να αλλοιώσει τη συνολική εικόνα) υπήρξε στο άκουσμα της φωνής του τραγουδιστή...η χροιά όμως είναι ένα σαφώς υποκειμενικό στοιχείο...άλλοι ενδέχεται να τη λατρεύσουν...άσε που με το χρόνο με "κέρδισε". Αξίζει τουλάχιστον να τους δώσετε την ευκαιρία της ακρόασης...αποσπάσματα από κομμάτια υπάρχουν στο προσωπικό τους site (αν και αδικούν το σύνολο). Στο χέρι μας πάντως είναι να μεταστρέψουμε το τοπίο της ελληνικής «rock» σε κατευθύνσεις με ουσία και αξία...εντάξει, να κλαιγόμαστε για τα συγκροτηματάκια του συρμού που κατακλύζουν τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, αλλά αν δε στηρίξουμε έμπρακτα αυτούς που το αξίζουν, δε θα γλυτώσουμε ποτέ από τους πρώτους.
Επίσημο Site
