Εμένα μετά από μια "πρόχειρη" ακρόαση, μου φάνηκε αλμπουμάρα.. Δε θα συγκρίνω το δίσκο με τις πρώτες κυκλοφορίες Nevermore -μέχρι και το politics- που μου άρεσαν απίστευτα αλλά με τις τελευταίες δουλειές..
Αρκετά "πιασάρικα" κομμάτια (Emptiness Unobstructed) και κάποιες υπερκομματάρες όπως το Your Poison Throne (από τα καλύτερα σόλο που έχει γράψει ποτέ ο Loomis, ενώ τα riffάκια είναι για πολύ headbanging) ή το The Day you Built your Wall, το Without Morals κλπ...
Το The Blue Marble And the New Soul μου θύμισε πολύ Dreaming Neon Black και μου άρεσε ιδιαίτερα η φωνητική γραμμή στο τέλος...
Η ειδαγωγή του Moonrise μου θύμισε αρκετά το Rush των Depeche Mode, αν και δεν έχουν ιδιαίτερη ομοιότητα..
Γενικά, έντονη η διάθεση πειραματισμού (όπως σε κάθε δίσκο τους σχεδόν), ίσως όχι επιτυχημένη παντού...
Απίστευτος κιθαριστικός ήχος από τον Loomis...
Τρομερά τα drums του Williams...
Η φωνή του Warrel πιο powerful (δε βρίσκω κατάλληλη ελληνική λέξη) από ποτέ...