Όταν τα μυριοσκέπαστα τα όνειρα βαρύναν
κι η καταχνιά σε σκέπαζε τις ώρες της αυγής
φτάναμε μες στη σκέψη σου, κι εγώ, κι αυτοί που λύναν
τα μάγια απ’ τη λησμονιά, απ’ τον καημό να βγεις
Κι άνοιγες τα κιτάπια σου μ’ ένα κερί τις νύχτες
να μου διαβάζεις σύθαμπα τις λέξεις τις κρυφές
για της καρδιάς τ’ ανώδυνα, για της ψυχής τους δείχτες
γι’ αυτές που αγάπες γκρέμιζαν από τις κορυφές
Τώρα μες στα σκοτάδια τους πως να σε διακρίνουν
αυτοί που λέγαν κάποτε τρελά πως σε αγαπούν
ποιοι σε δικάζαν μάτια μου, ποιους βάλαν να σε κρίνουν
και ποιοι είναι αυτοί οι αδέκαστοι που «φταις εσύ» θα πουν;
Μα άκου με αν θέλεις και μην πεις πως σε καημών ρυάκι
ρούχα θα πλύνεις έρωτα ν’ απλώσεις τις αυγές,
ψάξε πηγές απέθαντες, στρέψε αλλού το αυλάκι
αγάπες που σε πούλησαν, ξέχνα, και σε άλλα βγες!!!!!
26.02.2010
