δείξε μου δρόμο ουρανέ να βγω να περπατήσω
ετούτη η γης δε με χωράει, με γέμισε πληγές
το θάνατό μου στο λαιμό ήθελα να πατήσω
πριν μεγαλώσω και γενώ απόσπασμα απ’ το χτες
δείξτε μου θάλασσες μια οδό κάτω από τα νερά σας
που στου ηφαιστείου να οδηγεί, την πύρινη ψυχή
να κλέψω από τη θέρμη του, να βάλω στην καρδιά σας
άνθρωποι που δεν ξέρετε αγάπη τι θα πει
μίσος στο μίσος χόρτασα, κι απάτη στην απάτη
πάρε με τόξο ουράνιο τέρμα οι αναβολές
πιο πέρα απ’ τον ορίζοντα, πέρα απ’ την αυταπάτη
μέχρις εκεί που βρίσκονται της νύχτας οι εκβολές
τους στίχους μου τους ταπεινούς έλα και πάρε αέρα
στροβίλισέ τις λέξεις μου , μάθε τις να πετούν
μες στις στοιβάδες των νεφών στα στρώματα του αιθέρα
γιατί ποτέ δε μάθανε στη γη να περπατούν
κι εσύ φεγγάρι αυτάρεσκα που βλέπεις τη μορφή σου
μέσα στα καταγάλανα της θάλασσας νερά
έλα σύρε την καυτή, πα στα μαλλιά μου, αφή σου
και πες μου ψέματα: « η ζωή δεν είναι μια φορά»
