Φτωχός κι ασήμαντος δεν είσαι
αν έχει το βλέμμα σου ξεγλυστρίσει
πέρ΄απ΄τα συννεφιασμένα πρόσωπα
της ορχήστρας που σ΄έβαλαν
με το ζόρι να παίξεις.
Κλεισμένος μέσα στ΄αόρατα τείχη
που χτίστηκαν ερήμην σου
το μόνο που σου απομένει
είναι τους δώσεις μια γερή κλωτσιά.
Μη φοβάσαι, δεν θα σπάσεις το πόδι
ούτε θα φας τα μούτρα σου.
Θα καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος
βλέποντας τα μηνίγγια σου
ν΄αχνίζουν απ΄τη θέληση για λευτεριά.
Άσε τους άλλους να πάλλονται από τις
ξεκούρδιστες χορδές της συμβατικότητας
και παίξε το δικό σου μπλουζ.
Έτσι, για να λικνιστείς γύρω απ΄
τ΄απέραντο στο ουράνιο πάλκο
τ΄ατίθασο στης θάλασσας το χάδι
τ΄απρόσμενο στου έρωτα τις ερπύστριες.
Με τις πρώτες νότες θα καταλάβουν
πόσο φτωχός κι ασήμαντος μπορείς να είσαι!
