Υ.Γ.: Σε παρακαλώ elian, μην το θεωρήσεις προσβολή, ούτε βλασθημία.
Απλά, μου αρέσει ο τρόπος που μεταδίδεις τα συναισθήματα...
Το όμορφο ποιήμά σου, λοιπόν, με προβλημάτισε και το "Αδιέξοδό" σου μού χαμογέλασε...
Διάβασα τις σκέψεις σου πάνω από 50
φορές και
1) εφόσον δεν τρελάθηκα, ούτε και αυτοχειριάστηκα στις 4 τα ξημερώματα
,
2) αφού δεν είμαι κριτικός λογοτεχνίας για να μπορέσω να σε αναλύσω και να σου "ξεφύγω"
,
3) επειδή γράφω, πάντα, τα υστερόγραφα στην αρχή
και
4) δεν θα γλύτωνες ούτε εσύ από ποιηματάκι μου
...
Αφιερωμένο στον φίλο elian
(του ανήκουν η έμπνευση των στίχων, οι λέξεις και η εκτίμησή μου)
Σ' αδιέξοδο σε ψάχνω
μα ποτέ δεν είσ' εκεί.
Περπατώντας θα σε χάνω
κι ας με βρουν σαν θησαυροί
παραπήγματα, σοβάδες
και θεμέλια που γκρεμίσαν.
Χώμα γόνιμο οι αράδες
που τα βήματά μου σβήσαν.
Κάποτε μου είχαν πει
για χαμόγελ' ανθισμένα.
Στις κουβέντες, στη σιωπή
όνειρα είχα κερασμένα
μεγαλώνοντας να ζήσω
εκεί, να χαρώ για πάντα.
Δώσε μου τις ώρες πίσω
και τα ψεύδη αλήθεια κάντα.
Τείνει ο ουρανός να χάνει,
από τα κρίματα, το φως του.
Κι όταν ο προφήτης φτάνει
τους καιρούς να βρίσκει εμπρός του,
γίνεται κομμάτια η σάρκα
και φωτιά, ο νους, αρπάζει.
Η Ψυχή σαν φτιάχνει κάστρα
κάθε ρήμα το ρημάζει.
Σαν πλανόδιος λαοπλάνος
που σαρκάζει κάθε φόβο,
τ' όνειρό μου! Κι ένας νάνος
τη νυχτιά μου κάνει θρόμβο
και φιγούρες, η Χιονάτη
με την γλώσσα-με την πένα,
μού χαρίζει. Κοίτα, να τη!
Κοροϊδεύει μόνο εμένα!
"Κείται Ενθάδε" γράφει η μοίρα
κι η αγάπη με κοιτάει.
Όσα κύματα κι αν πήρα
ναυαγού δεν με τιμάει
ο χαμός. Κι ενθάδε κείται,
elian μου, μία πέτρα
που όλα τα 'νιωσε και μήτε
της Αγάπης βρήκε μέτρα.
Να 'σαι πάντα καλά elian,
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ που συνεχίζεις τα βήματα.....
.....και μην με ρωτήσεις πού ανακάλυψα την Χιονάτη...
(παιδικό απωθημένο είναι, επειδή δεν μου διάβασαν ποτέ το παραμύθι της!)
