Χροιά που φέρνει ρίγη,
σιωπή κι αμηχανία.
Θηλιά που με τυλίγει
του νου η αβαρία.
Σκοτώνουμε παρέα
τις ενοχές της μέρας.
Ζηλεύουμε μοιραία
τον άρχων της φοβέρας.
Μονάχοι τραγουδάμε
τις νύχτες του σακάτη.
Σιμώνουν και τα σπάμε
τα λόγια στο κρεβάτι.
Ρωτάμε κι απαντάμε
μα τελειωμό δεν έχουν.
Θαρρώ κι εγώ πως θα 'μαι
μ' αυτούς που δεν αντέχουν.
