Μπορεί να φανεί τετριμμένο αυτό που θα πω, αλλά πλέον με την υπερπληροφόρηση των mp3s πέφτουμε αρκετές φορές στην παγίδα να αποκτήσουμε όσα περισσότερα δισκάκια μπορούμε ενώ στο τέλος καταλήγουμε να ακούμε τα μισά και αυτά εντελώς επιφανειακά.. Η δική μου πρόταση είναι να επικεντρωθείς σε 5 αντικειμενικά πολύ καλούς δίσκους (όχι απαραίτητα δημιουργημένους από άγνωστα συγκροτήματα) που θα σου προτείνουν εδώ και τα υπόλοιπα μέλη και να τους....λιώσεις πραγματικά..
Οι δικές μου προτάσεις (με αλφαβητική σειρά):
1) Angra - Angels Cry: Πραγματικό διαμάντι και να φανταστεί κανείς ότι πρόκειται για ντεμπούτο Βραζιλιάνων!!! Υπερηχητικές ταχύτητες σε σημεία, η φωνή του Matos ίσως η καλύτερη στο είδος του και τα solos του Loureiro απλά σε κάνουν να παρατήσεις την κιθάρα και να ασχοληθείς με την κηπουρική.. Το επόμενο δισκάκι τους είναι εξίσου δυνατό αλλά κινείται σε πιο folk φόρμες (χωρίς φυσικά να μην θεωρείται power) και γι'αυτό το λόγο δεν στο προτείνω σαν πρώτο άκουσμα..
2) Helloween - Keeper of the 7 Keys (Part I & Part II): Αν και οι περισσότεροι δίσκοι των Helloween είναι ένας και ένας, εδώ θα ακούσεις κλασικό power από ένα από τα ιδρυτικά συγκροτήματα του είδους και επίσης θα έχεις την ευκαιρία να ακούσεις τον Kiske σε μία από τις καλύτερες αποδόσεις του ever.. Δισολίες, δίκασες, riffάρες, όλα είναι εδώ και περιμένουν να πατήσεις το play.. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να πεις για αυτά τα 2 albums.. Η θερμοκοιτίδα του γερμανικού power..
3) Kamelot - Karma: Οι Kamelot είναι ένα αμερικάνικο συγκρότημα το οποίο αν και υφίσταται από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, εν τούτοις έκανε το μπαμ προς τα τέλη της με τον εκπληκτικό δίσκο The Fourth Legacy.. Ο νέος τραγουδιστής έφερε καινούργιο αέρα στο συγκρότημα και το συγκεκριμένο δισκάκι περιέχει τρομερές συνθέσεις με ουσία, συναίσθημα και καλή μουσική.. Παρόλα αυτά, το Karma αποτελεί ίσως τον κολωφώνα αυτής της μπάντας διότι κατάφερε μέσα σε περίπου 1 ώρα να εσωκλείσει τόσα διαφορετικά και πανέμορφα κομμάτια.. Εδώ δεν θα ακούσεις 220 npm, ούτε ο Khan θα σπάσει ποτήρια με τις κορώνες του, αλλά θα ακούσεις αργά και γρήγορα κομμάτια που θα σε κάνουν να τα τραγουδήσεις, να πιάσεις την κιθάρα για να ξεσηκώσεις κάποιο solo του Youngblood και στο τέλος θα ψάχνεις απεγνωσμένα το repeat.. Η σειρά των κομματιών (που φαντάζομαι κανονίστηκε από τον παραγωγό) είναι ένα μικρό θαύμα.. Το ένα κομμάτι σε κάνει να τα σπάσεις όλα και το άλλο σε επαναφέρει στην ηρεμία με μπαλαντοειδείς ρυθμούς.. Η τριλογία στο τέλος απλά δεν υπάρχει, αλλά ενώ νομίζεις ότι το ομώνυμο κομμάτι είναι το hitάκι του δίσκου, εν τούτοις σε αυτό το δίσκο όλα τα κομμάτια είναι ισοδύναμα.. Όπως κατάλαβες, ο δίσκος αυτός αποτελεί μια προσωπική αδυναμία μου..
4) Riot - The Brethren of the Long House: Εικάζω ότι αυτή η επιλογή ίσως παραξενεύσει πολλούς όχι γιατί οι Riot δεν αποτελούν ένα πολύ καλό συγκρότημα του power metal αλλά επειδή ο κλασικότερος δίσκος τους θεωρείται το Thundersteel.. Εν τούτοις προτείνω το Brethren γιατί περιέχει ίσως τις πιο μεστές εμπνεύσεις του κιθαρίστα και εγκεφάλου αυτής της μπάντας Mark Reale.. Το album είναι concept (όσον αφορά την ιδέα, όχι ότι διηγείται μια ιστορία) και η φωνή του DiMeo, αν και παρεξηγημένη, δένει άριστα με το όλο κλίμα.. Οι ταχύτητες είναι μάλλον μέτριες, αλλά οι μελωδίες αποζημιώνουν εκείνους που μετράνε το power με το κοντέρ.. Μέχρι στιγμής δεν έχω ακούσει πιο συναισθηματική μπαλάντα από το Rain (#4 του δίσκου).. To reprise του Last of the Mohicans είναι απλά απίστευτο..
5) Running Wild - Port Royal: Γυρνάμε πολλά χρόνια πίσω με αυτό το album αλλά πραγματικά αξίζει.. Για να πω τη μαύρη αλήθεια δεν έχω ακούσει όλη τη δισκογραφία αυτού του συγκροτήματος και κινδυνεύω να σου προτείνω κάποιο album το οποίο να είναι χειρότερο από κάποιο άλλο, αλλά έχοντας ακούσει το Port Royal δεν το πολυπιστεύω.. Κλασικά πορωτικά power riffs, πανέξυπνες αλλαγές ρυθμών και στίχοι εμπνευσμένοι από πειρατικά βιβλία είναι λίγα από αυτά που θα βρεις σε αυτό το album.. Για πολλά χρόνια, έψαχνα το ηχόχρωμα των κιθάρων αυτού του δίσκου (πριν ασχοληθώ με Satriani, Petrucci, Timmons, κλπ.) ενώ η παραγωγή για δίσκο των 80s είναι απίστευτη.. Σίγουρα δεν είναι power με την έννοια των Helloween για παράδειγμα, αλλά σίγουρα δεν είναι απλό heavy.. Εκεί που ακους την αρχή του δίσκου και η 80ίλα σε ξενερώνει (αν δεν ψάχνεις για κάτι τέτοιο εννοώ) ξαφνικά ακούς το καραμοντέρνο solo και τη μπασογραμμή του Conquistadores και κοιτάζεις το βιβλιαράκι του cd για να δεις πότε γράφτηκε..
Φυσικά και υπάρχουν πάνω από 40 must-hear albums αυτού του παρακλαδιού που μου έρχονται τώρα σου μυαλό, αλλά πιστεύω ότι σε αυτή την περίπτωση ισχύει το "ουκ εν τω πολλώ το ευ"..
