Φορείς του χτες, μεσουρανούν στις αγορές,
μ’ ένα ρεσάλτο, η ζωή καημούς με ντύνει…
σαν ένα τραύμα διχασμού, διαμπερές,
που την αγάπη, ως την αυγή, έχει κοντύνει
Κι είναι ο ήχος απ’ τα σήμαντρα θρασύς,
σαν τις κλαγγές, σε Διγενή ξιφομαχίες
σαν ναυμαχίες, σε πελάγη…αναμεσίς….
σαν χιονισμένες της καρδιάς δεντροστοιχίες.
Ανατομία, για ένα ντόμινο του χτες
έκανε η νύχτα μας, φορώντας το σαρίκι…
λες πως πουλούσες το κορμί σου…μα δεν φταις…
ήταν η αγάπη, στων λυγμών το πανωπροίκι…
Κι ενώ ματώνεις της ζωής τις φλεγμονές
μ’ έναν Μαϊστρο, που φυσά … να σε τρελάνει…
μου ζωγραφίζεις της αγάπης εμμονές,
μα από τη φλέβα μου έχεις πάρει το μελάνι.
Προτού σε αγγίξω, μες στα ρήγματα με καις,
πριν επιβήτορες «μουντάρουν» στις νυχτιές σου,
λες: το φιλί, είναι του έρωτα ο λεκές…
και την αγάπη μου μπερδεύεις στις φωτιές σου…
Καθώς μου είπαν: τον καημό, πετροβολώ…
με τ’ όνειρό μου, το χαμένο…χτες στα ζάρια…
που να τον ψάξω της καρδιάς τον οβολό,
να σε αγοράσω, στης αγάπης τα παζάρια…
Μα αν δεν τον βρω, θα ψάξω κέρματα στη γη,
που στις πλημμύρες, στις βροχές, έχουν σκουριάσει,
μου το ‘χαν πει: «Για πάλεψέ το, κι όπου βγει…
ίσως η νύχτα, θέλει αγάπη να μοιράσει»
Φορείς του χτες, παραληρούν για τη γιορτή
κι όλοι συρρέουν, με γαρύφαλλα στο πέτο…
μα εγώ, πως νά ’ρθω, με …κομμένη αορτή…
και δανεισμένο, της αγάπης το…φιλέτο; !!!!!!!!!!!!
30.01.2011
