Έχει νυχτώσει και κρυώνω,
μέσα στου κόσμου την αυλή,
κοιτώ κατάματα το χρόνο
και του ζητάω αναβολή.
Ξυπνάει μέσα μου το γήρας,
βγαίνει εμπρός μου κι απειλεί,
μιλάει για θέλημα της μοίρας,
για του θανάτου το φιλί.
Έχει νυχτώσει και φοβάμαι,
σε μια τεράστια γειτονιά,
όλοι οι άνθρωποι πονάμε,
απ΄τη δική μας απονιά.
Ξυπνάει μέσα μου μια λύπη
για τη χαμένη μου γενιά,
σ' ένα ταξίδι η νιότη λείπει,
ταξίδι στα δέκα εννιά.
Έχει νυχτώσει και κρυώνω,
μέσα στου κόσμου τη γωνιά,
του κόσμου τ' άδικο βιώνω,
σε μια κατάφορη ερημιά.
Ξυπνάει μέσα μου ο πόνος,
για την χαμένη μου εποχή,
έχει νυχτώσει κι είμαι μόνος,
μονάχος μέσα στη βροχή.
Έχει νυχτώσει και φοβάμαι,
μ' έχει σκεπάσει η σκοτεινιά,
δεν ξέρω αύριο που θα 'μαι,
κι αν καθαρίσει η καταχνιά.
Έχει νυχτώσει και φοβάμαι,
τώρα τρομάζει τούτη η γη,
δεν ξέρω αύριο που θα 'μαι,
κι αν ξημερώσει άλλη αυγή.
