Παράδοσέ με σε ουλαμούς αρχαίων θρήνων
να με ανακρίνουν για το χτες των «σ’ αγαπώ» σου,
δροσιά σου να ‘μαι απ’ τη ρίζα ως τον καρπό σου
παλιό σενάριο αρχαίων θεατρίνων…
Τεμάχισέ με, με την κάμα του θανάτου
κι άμα σε ψάξει της Ελένης, ο Μανώλης,
ή άμα τ’ αλάνια σε ρωτήσουνε της πόλης
πες: « μ’ ένα κύμα, τονε πήρε η θύελλά του»
Αφόρισέ με γιατί πάγωνα τους θρύλους
κι έβρεχα λήθη στο παλιό το φονικό μας
να ‘ναι κρυμμένο το μεγάλο μυστικό μας
κι όσοι ρωτάνε, να τους πεις: «Δεν είχε φίλους…»
Απείλησέ με, με καημούς που με δικάσαν
αν θες, γι’ αγάπες, και γι’ αγώνες, αφηγήσου…
και μη φοβάσαι να μου πεις , ποια είναι η γη σου,
έτσι, κι αλλιώς οι εκστρατείες μου κοπάσαν…
Χαράκωσέ με, πριν με ρίξουν στη φωτιά σου,
ποιος την αντέχει της απόγνωσης τη λάμψη,
το ουράνιο τόξο, μια τροχιά έχει διαγράψει
κι έχει ένα χρώμα, πιο βαθύ, κι απ’ τη ματιά σου!!!!!
18.03.2011
