τα χρόνια της νιότης μου τώρα παίθαναν και με
άφησαν μόνο στο σκοτάδι να μαζεύω εικόνες
στο μυαλό να μου θυμίζουν εμπειρίες που με
συντροφέυουν κάθε νύχτα στα λειψά μου όνειρα
η αλάνα που παίζαμε τα ζεστά καλοκαίρια
δεν υπάρχει πια στην θέση της φύτρωσαν
μπετά και σίδερα που αφήνουν επισκέπτες
τώρα τίποτα ποια δεν είναι το ίδιο τα κοντά
παντελονάκια μάκρυναν και γίνανε σκελέες
και η σφεντόνα μου που σάπισε δεν πετά ποια
της πέτρες
μα ούτε τα πρώτα μας φιλιά δεν μείνανε
ούτε τα ραβασάκια στα όμορφα κορίτσια
ούτε και αυτός ο κόμπος στον λαιμό που
έπνιγε τον φόβο του πρώτου μας έρωτα
όλα τώρα άλλαξαν ποία και στην θέσει τους
μπήκαν τα γερατειά και αυτά τα άχαρα και
μουσκεμένα βράδια να κοιτάω το ταβάνι
με τόσο μίσος
τα χρόνια που μείνανε τα βαδίζω από βαριά
φορτία που μου κόβουν λίγο λίγο την ανάσα
και προσπαθώ να μην σκέφτομαι τον θάνατο τώρα αλλό πια...
