Μαράκι κανείς δεν νοιάζεται για σένα
που θα σπουδάσεις, τι θα ζήσεις, τι θα φας.
Για άλλα μέρη να ετοιμάζεσαι να πας,
εκεί που θα'σαι ξένη και με μάτια κλαμμένα.
Μαράκι ο πατέρας σου τι άλλο πια να κάνει,
κι ας νόμιζες πως είναι τόσο δυνατός.
Του αμαξιού ο τελευταίος ήταν πάντοτε τροχός.
Ένας μικρούλης άνθρωπος που έμαθε μονάχα να χάνει.
Κι εκεί που θα πας να θυμάσαι πως σπίτι σου είναι όλη η γη,
πως πατρίδα είναι μία εφεύρεση των ανθρώπων.
Που θα κρατήσει για όσο ακόμα τους άρχοντες εξυπηρετεί,
και πως μέχρι να κάνεις κι εσύ παιδί , θα αλλάξουνε πολλές φορές,
τα ονόματα των τόπων.
Μαράκι ότι σου μάθαμε να ξέρεις πως ήταν λάθος,
ευγένειες, φιλίες κι αγάπη για το διπλανό σου.
Τώρα ένα ένστικτο να έχεις μονάχα για τον εαυτό σου,
αυτοσυντήρηση το λένε κι αυτό να το ακούς με πάθος.
Μαράκι μου όλοι είναι καλοί με το στομάχι γεμάτο,
και όλοι γίνονται σκουλήκια μόλις αυτό αδειάσει.
Ένας καρκίνος είναι οι άνθρωποι και κοίτα μη σε πιάσει,
στα δίχτυα του αυτός ο συρφετός και σε πετάξει κάτω.
Και ξέρω πως όλα αυτά, έχουν μονάχα μοναξιά
μόνη σου όμως είσαι αγάπη μου να το ξέρεις.
Και αν σαν το πατέρα σου περιμένεις και συ κάποτε να κάνει ξαστεριά,
το μόνο που θα κερδίσεις θα είναι να υποφέρεις.
Μαράκι μου καλό σου ταξίδι
και μακάρι να βρεις , τη πατρίδα που ποθείς
και αξίζεις.
