ΩΣ...ΤΗΝ ΑΥΓΗ...!
φυλακισμένη η μέρα μου μέσα σ'ένα στρατώνα
να βλέπει απ'τα σύρματα το σάλτο του αιώνα
τσαλακωμένη απόφαση ξεδίπλωσε ο φόβος
μου λέει να παραδοθώ αφού έχω μείνει μόνος
το σούρουπο ορίστηκε ν'εκτελεστεί η τύχη
μα το ποτάμι φούσκωσε και βγήκε απ'τα τείχη
ο ήλιος στάθηκε στητός στου ουρανού τη μέση
κι η νύχτα ένιωσε ντροπή στην πόλη να την πέσει
τα τετρακόσια μέτραγα σκαλιά μέχρι να φτάσω
και του 'Αδη τα εφτά κελιά μπόρεσα να σπάσω
άγριων κουρσάρων έγινα ο φόβος και ο τρόμος
κι ακόμα ψάχνω που αρχινά της λευτεριάς ο δρόμος
απόψε κλέψαν τα παιδιά το σώμα της πατρίδας
να μην τ'αποτελειώσουνε τα σμήνη της ακρίδας
με μύρο το ξεπλένουνε τα παιδικά τα χέρια
μνηστήρες τρέχουν να το βρούν μα όπλα και μαχαίρια
αν με γκρεμίσει ως την αυγή το άχτι των βαρβάρων
φωνάξτε τους αγέρηδες μπουλούκια αετών και γλάρων
ν'ανοίξουν τις φτερούγες τους και να με σεργιανίσουν
πάνω απο ελπίδες άστεγες βροχή να με σκορπίσουν...
