¨Ενας απο τους λόγους που οι δάσκαλοι και τα ωδεία οργανώνουν συναυλίες με μαθητές είναι ακριβώς αυτός... Να μάθετε να εκτίθεστε στον κόσμο και να έρχεστε αντιμέτωποι με το άγχος της έκθεσης αυτής. Αν δεν εμφανιστείς τώρα, πως θα εμφανιστείς πχ. μπροστά σε μια επιτροπή εξετάσεων για την τάξη πχ. της ανωτέρας, ή πως θα εμφανιστείς σε ένα σοβαρό live με τη μπάντα σου;
Απο εκεί και πέρα... το πράγμα θέλει πολλή μελέτη στο κομμάτι σου, σε βαθμό που να σταματήσεις να σκέφτεσαι νότες, αλλά να σε οδηγεί η μουσική και τα χέρια να πηγαίνουν μόνα τους.
Επίσης, να ξέρεις πως αν γίνει κανένα λάθος (πολύ πιθανό), αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ να παίζεις! Συνέχισε κανονικά, σα να μη συνέβη τίποτα απολύτως και μη σκεφθείς καν το τι έγινε! Αν σκεφθείς αυτό που έγινε πριν, τότε σίγουρα δε θα συγκεντρωθείς σε αυτά που παίζεις τώρα ή που θα παίξεις μετά... σίγουρος δρόμος δηλαδή για περισσότερα λάθη!.
Επιπλέον, μην κολλήσεις με την ταχύτητα του κομματιού! Στη δική ΣΟΥ συναυλία, ΕΣΥ δίνεις το ρυθμό και κανείς απο κάτω δεν κρατά μετρονόμο για να δει αν το κομμάτι σου το έπαιξες στα 140 bpm, ή στα 120. Παίζεις σε όποια ταχύτητα νιώθεις ΕΣΥ άνετα, και... σε όποιον αρέσει!
Κλείνοντας, με το που πιάνεις την κιθάρα στα χέρια σου, δεν υπάρχει κανένας άλλος εκτός απο εσένα και την κιθάρα σου (ή και την υπόλοιπη μπάντα... δηλαδή τους φίλους και συνεργάτες σου)! Απολύτως ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ!!!
Αυτά τα ολίγα! Ελπίζω να σε βοήθησα λίγο...
