Γιατί τόσο μίσος;
σαν μιζέρια φωλιάζει,
σαν αυγό του φιδιού που σε τρέφει,
είναι γιατί ίσως
η κακία προστάζει
και ποτίζει εσώψυχα νέφη.
Γιατί τόσο ψέμα;
τη ζωή σου σκεπάζει,
μαγεμένο σου πλέκει χιτώνα,
παγωνιά μες το βλέμμα,
την ψυχή σου ταράζει,
δηλητήριο σε μαύρη σταγόνα.
Γιατί τόσος μίσος;
μυρωδιά της σαπίλας,
σου γεμίζει τα μαύρα ρουθούνια,
είναι γιατί ίσως,
σ' έναν κόσμο ξεφτίλας
σου μαθαίνουν να ζεις τα γουρούνια.
Γιατί τόσο φθόνος;
την ψυχή σου ξεφτίζει,
δεν σ' αφήνει αγάπη να δώσεις,
σε ματώνει ο χρόνος
σ' έναν κύκλο που τρίζει
και συνέχεια ζητάς να προδώσεις.
Γιατί τόσο φθόνος;
το ποτάμι κυλάει,
η ζωή κάθε μέρα τελειώνει,
έχεις μείνει πια μόνος,
η ζωή σου χαλάει
και κανείς τώρα πια δεν σε σώνει.
