Κρεμάω στον τοίχο τη χαμένη σου εικόνα,
σε ξαναφέρνω με ένα σκίτσο ζωγραφιά,
μορφή χαμένη σε καπνούς και δακρυγόνα,
τραυματισμένη από ανθρώπινα καρφιά.
Κολλάω στο τζάμι την κρυμμένη σου αφίσα
για μια παράσταση που κάηκε απ' το φως,
σε ξαναβρίσκω σε νυχτιά, σκοτάδι πίσσα,
να καταρρέεις σε ένα ψέμα συνεχώς.
Φέρνω ξανά σε μια κατάλευκη επιφάνεια,
με σκέψη ανόθευτη σε τόπο φωτεινό,
καρδιά πανάκριβη, χαμένη περηφάνεια,
σ' ένα ταξίδι της ψυχής μου αληθινό.
Κρεμάω στον τοίχο τη χαμένη σου εικόνα,
σε ζωντανεύω σ' έναν κόσμο από χαρτί,
κρυμμένη χρόνια σε απρόσιτη κρυψώνα,
εγκλωβισμένη σε παράξενα γιατί.
Σε ξαναφτιάχνω σ' ένα σύννεφο και πάλι,
βροχούλα χάρτινη σε διάφανη εποχή,
πίσω απ' τον ήλιο μια ζωή ξαναπροβάλει,
γεμίζει μνήμες και αρχίζει απ' την αρχή.
Σε ξαναγράφω σε μια ατέλειωτη σελίδα,
ευχή που απλώνει και γλυκαίνει το θυμό,
φτερό στο χρόνο, μια μικρή φωτοβολίδα,
ελπίδα αέρινη που φέρνει λυτρωμό.
