Φωτιές οι ορίζοντες που πέφτουν απάνω μας
Έχουν σβηστεί καιρό τα χνάρια μας
Μ’ άδεια μπουκάλια στεγνώνει το στόμα
Βροχή ατυχίας μας ρίχνει στο χώμα
Σ’ έρημες πόλεις είμαστε όλοι μας μόνοι
Κυνηγητό της ζωής που δεν τελειώνει
Αλκοόλ πουτάνες οι λύσεις και πτώματα
Χασκογελάμε υποκρινόμενοι τα ξημερώματα
Πικρές αλήθειες που στάζουν φαρμάκι
Σχόλια στάχτες γεμίζουν το τασάκι
Σε μπαρ ψάχνουν οι άλλοι τα χνάρια μας
Τρεμάμενα χέρια κρατούν τα κοντάρια μας
Έχουμε πέσει στα πατώματα, έχουν αδειάσει τα στρώματα
Άδεια αυτά, άδειοι εμείς, είμαστε άνθρωποι μιας φυλακής
Γλαρώνουν τα χαράματα, κρυμμένοι όλοι σαν φαντάσματα
Κι εκεί έξω μια φωτιά καίει ιδανικά αυτούς που μάτωσαν να δώσουν στον κόσμο αξία
Θανάσης Ταουσάκος, Νίκος Μπόρας
