Κι εγώ δεν μπορώ ακόμη να πω τη γνώμη μου με σιγουριά, αφού μόνο μια βιαστική ακρόαση έχω κάνει. Απ' την άλλη, μια μικρή βαρεμάρα την ένιωσα.
Μου 'χει συμβεί κι εμένα όπως λες, στην αρχή να μη μ' αρέσει κάτι και μετά να αλλάξει η εντύπωσή μου, αλλά τι να σου πω... Πραγματικά η απουσία του Χάρη είναι αισθητή (παρότι συμμετέχει, αλλά σε πολύ μικρό βαθμό) και εδώ ισχύει το ρητό "η ισχύς εν τη ενώσει". Τι τα θες, σπάνια οι σόλο καριέρες μετά από την παρουσία μιας μπάντας / ή ενός ντουέτου μπορούσαν να συγκριθούν με το πρωτότυπο.
Απ' την άλλη, δεν είναι μόνο αυτό. Καθώς άκουγα τα τραγούδια και διάβαζα τους στίχους, έβλεπα την ίδια επαναλαμβανόμενη μιζέρια, την ίδια μπλαζέ στάση του "καλλιτέχνη / δημιουργού" που τρώγεται με τα ρούχα του, του φταίει ο κόσμος, του φταίνε οι καταστάσεις, του φταίει η κοινωνία - ουσιαστικά δεν ξέρει κι ο ίδιος τι του φταίει. Δηλαδή, έχοντας πίσω μια καλή καριέρα, έχοντας οικογένεια, έχοντας κάποια λεφτά και κάνοντας αυτό που γουστάρεις, δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν χρόνια τώρα να εμπνέεσαι μόνο μίζερα συναισθήματα και να τα κάνεις τραγουδάκια με ίδιες συγχορδίες (το κάνανε και άλλοι, φερ' ειπείν Πυξ Λαξ, αλλά διέκρινα εκεί μια κάποια διαφοροποίηση ώρες-ώρες) - π.χ. το τραγούδι που λέει "τα χνάρια είναι σβησμένα", αν και μ' αρέσει πάρα πολύ, στην αρχή θυμίζει τρομερά το "Όλα είναι απλά" της Ανοιχτής Θάλασσας.
Αυτό ίσως να μου δημιουργεί μια προκατάληψη και να μη μπορώ ν' ακούσω το cd αντικειμενικά. Ωστόσο είπαμε, με μια ακρόαση δεν μπορεί η γνώμη μου να έχει ουδεμία βάση κι έτσι πρέπει να το ξανακούσω πριν πω με βεβαιότητα αυτά που ήδη λέω
