Μιά νύχτα το φεγγάρι,
τρεμόπαιζε μισό,
τ'αστέρια το γλεντούσαν
στον άπειρο ουρανό.
Αυτά το συντροφεύαν,
γεμάτα απλοχεριά,
μέχρι που η ημέρα
το πήρε αγκαλιά.
Μετά από λίγα βράδυα,
άστραφτε στρογγυλό,
μα στη ματιά του θλίψη
εφώλιαζε θαρρώ.
Η λάμψη του τ'αστέρια
τα έδιωξε μακριά.
Τι πόνος!Τέτοιο φέγγος,
να φέρνει μοναξιά!
