Αυτό που σε πονάει πιο πολύ σαν μεγαλώνεις,
δεν είναι ο καθρέφτης.
Ούτε είναι οι ευθύνες και τα βάρη,
που θα πρέπει να αντέχεις.
Αυτό που σε πονάει πιο πολύ
και σου κόβει την ανάσα στη στιγμή,
είναι όλοι αυτοί
που αγάπησες και φεύγουν.
Όλοι αυτοί που θα τους ήθελες για πάντοτε κοντά σου,
όλοι αυτοί που στηρίζαν τις ελπίδες, τα όνειρά σου.
Όλοι αυτοί που σε καμάρωναν να μεγαλώνεις,
τώρα έχει έρθει η δική σου η σειρά να καμαρώνεις.
Και αυτό είναι το μόνο που απαλύνει τον πικρό σου πόνο.
Αυτό που σε πονάει πιο πολύ σαν μεγαλώνεις,
δεν είναι το κορμί σου.
Έτσι κι αλλοιώς σιγά σιγά το συνηθίζεις,
που αλλάζει κάθε χρόνο η μορφή σου.
Αυτό που σε πονάει πιο πολύ
και που θες να σταματήσεις τη στιγμή,
είναι όλοι αυτοί
που γι άλλους τόπους ταξιδεύουν.
Όλοι αυτοί που μοιραστήκανε τη λύπη , τη χαρά σου.
Όλοι αυτοί που ήταν πάντα μέσα στη καρδιά σου.
Όλοι αυτοί που δεν περνάει ούτε μέρα χωρίς να τους θυμάσαι
είναι αυτοί που σου'παν "έτσι ειν΄η ζωή και μην λυπάσαι"
Και αυτή η παρηγοριά είναι το μόνο που έχει μείνει τελικά.
