Ο τελευταίος (αν δεν κάνω λάθος) δίσκος της μεγάλης αυτής τραγουδίστριας με την εκπληκτική φωνή. Η μουσική είναι δική της και στα περισσότερα τραγούδια οι στίχοι είναι της Μπέτυς Κομνηνού και του Θεόδωρου Ποάλα.
Χαρακτηριστικό του δίσκου είναι ότι όλα τα τραγούδια έχουν κάποιο θέμα σχετικό με τον καφέ ή τα καφενεία, ή ιστορίες που διαδραματίζονται σε αυτά. Τόπος συνάντησης, με παρέες ή μοναχικούς ανθρώπους, πόνους, έρωτες, γλέντια, με πολύ παρελθόν και ιστορία.
Οι ενορχηστρώσεις λιτές και "καθαρές", με το μαντολίνο, το μπουζούκι και την κιθάρα να κυριαρχούν. Τα τραγούδια, συνδυάζοντας την θεματολογία των καφενείων με το στιλ της Νένας, είναι μπαλάντες, ζειμπέκικα, καλαματιανά, όλα με τον γνωστό ανάλαφρο τρόπο του τραγουδιού της. Απλά, λιτά, κεφάτα, γεμάτα μουσική, μελωδία και ποίηση. Σε αντίθεση με τους γνωστούς δίσκους "φαστ φουντ", αυτός είναι γεμάτος από λεπτές γεύσεις και απαλές, περίτεχνες αποχρώσεις. Η φωνή της όπως πάντα σε πολύ ψηλά επίπεδα, και... δεν ξέρω, αλλά όταν την ακούω, νομίζω ότι ξεκουράζομαι και ότι πετάω!
