Παλιό λιθάρι στην αυλή κοιτά το πεφταστέρι
κι ένα φεγγάρι ατίθασο, στην κορυφογραμμή
που τα ουράνια αυλάκωσε, με του ΟΧΙ το νυστέρι
κι οιωνοσκόπους μπερδεψε, με τέτοια διαδρομή
Με το πλαφόν του ορίζοντα, στραμμένο προς τη Δύση
ρωτήσανε κατάδικο, δεμένο με τριχιά:
«Ποιος το νεράκι στέρεψε, στης λησμονιάς τη βρύση
κι αλίμονο….βυσοδομούν της μνήμης τα στοιχειά…»
Κι αυτός, με ρήματα φονιά, σαν Άγγελος θανάτου
θα γράψει σ’ ένα πάπυρο, στης νύχτας το αρραγές:
«Θαρθεί Σωτήρας, μα η βροχή, θα θάψει τ’ όραμά του
κι ο κόσμος θα αιμορραγεί, αιώνες με πληγές!!!!»
Κάποιος μας είπε, ανδρώθηκε στις παρυφές του Μάη
στων Μυρμιδόνων τις στρατιές, με δόρατα χαλκού
και βγαίνοντας στο ξάγναντο παράτολμα χυμάει
έχοντας το άστρο της Αυγής, σε θέση….ρυμουλκού…..
Παλιό λιθάρι στην αυλή, δροσοσταλιές κοιμίζει
και τις κραυγές της ηδονής, τις νύχτες αγροικά,
παλεύει ανέμους δύστροπους….όνειρα συλλαβίζει,
σκορπίζοντας τους ψίθυρους…πως το κακό νικά!!!!!!
