Ξόδεψα εκατοντάχρονα φεγγάρια από το χτες
και Πολικούς της νύχτας ματωμένους
άφησα απειράριθμες πορτούλες ανοιχτές
μα αλάργα μου….ήσουν δέσμια του μένους!!!!!
Πάλεψα την αδίσταχτη γενιά των πειρατών
μα αναστολή ζητούσαν διχασμένοι
μίκρυνα σε όρη άγρια φωλιά δυό αετών
που ‘χαν διαβεί τα ουράνια πεινασμένοι
Ρίσκαρα στους πολέμους μου, τη ήττα να δεχτώ
κι ας ήμουν στην δυσμένεια του θρόνου
μα όταν με κάναν οι πληγές τις νύχτες ν’ αλυχτώ
πάλευα με το ξόδεμα του χρόνου!!!!!
Ξόδεψα νυχτοπέλαγα, για λιμανιών στοργή
να βρούνε τα καράβια μου απανέμι,
κι είδα τον ούριο άνεμο καρδούλα μου ν’ αργεί,
πόσο φριχτά με πρόδωσαν οι ανέμοι!!!!!!!!!!!!!!!!
