Μ’ ένα καφέ
Με ένα καφέ
και τα τσιγάρα βερεσέ,
σκυφτός βαδίζω και στο πουθενά κοιτάζω.
Μονάχος μου παραμιλώ.
Τα βάζω και με το Θεό.
Να γυρίσεις πίσω σου φωνάζω.
Μόλις σβήσω το τσιγάρο,
θα ανάψω κι άλλο ένα.
Κι όταν όλα μου τελειώσουν
θα καώ κι εγώ για σένα.
Θα καίγομαι απ’ τον καημό
μέσα στα δυο σου μάτια.
Μου φτάνει που σε γνώρισα
κι ας έγινα κομμάτια.
Θυμάμαι, πίναμε μαζί,
πικρό καφέ κάθε πρωϊ.
Και μου ‘λεγες πόσο καλά
είσαι με μένα.
Και τραβούσες ρουφηξιά,
με εκείνα τα χείλη τα υγρά,
που μοιάζαν,
στην αγάπη τους χαμένα.
vermeer1821@gmail.com
Παναγιώτης Καλαντζής
