με τραβήξανε μέσα σε ένα χριστοθγενιάτικο δέντρο,
με δέσανε και διασχίσαμε τρέχοντας σαν κηνυγημένοι
την άδεια λεοφώρο.Μια σηρήνα τραγουδουσε
για εμας και ο εξωγήινος που καθότανε δίπλα μου
ψυθίρισε με κακία στο αυτί:
"Ακουσε αυτό τον ήχο καλά. Δεν το έχεις ακούσει έτσι ξανά...ε? ποτέ ξανά..ε..?
ποτέ αληθινά.
Είναι που αυτή την φορά μιλάει για εσένα...
Φαινόμενο doppler μαλ**α..
Το Φαινόμενο doppler...θυμάσαι"
Ποντίκια κάλυπταν το σώμα που κοιμόταν
μέσα στην κούνια του αγγαλιά μ 'εναν μπαλτά
τόσο μωρό κι όμως η π...α του καιγόταν
όταν στη ρόγα σου το έφερναν μπροστά
σάρκα ανθρώπινη, βαριά μαγειρεμένη
ζελέ στο πιάτο καναβούρι και μυαλά
γρια μαγέιρισα σερβίρει θυμωμενη
τριάντα έφτασε κι ακόμα δεν μιλά!
Βία στη βία, μια παδεία πειθαρχήμένη
ψάξε το νόημα στο ράσο του παπά
λιβάνη κάπνιζε μια κάνη κι αν θιγμένη
τα ποδια άνοιγε σε όποιον την χτυπά.
Είδα τα όνειρα στα μάτια που κοιτούσαν
μέσα στην κάψουλα το πτώμα που περνά
χιλιάδες τέρατα τριγύρω μου ζητούσαν
την ολοκλήρωση στο πνεύμα που γερνά.
Και είναι πια σίγουρο, είναι σίγουρο πως η σειρήνα αυτή τραγουδάει για εμένα... γύρισα και ξέρασα χάπια και παστικό φαγητό στην μοκέτα. Το διαμέρισμα τιναζόταν σε κάθε λακούβα και εκέινη πλησίαζε ερεθισμένη τράβωντας το φίμωτρο
και γριλίζοντας. Ο εξωγήινος μας κοιτουσε και την έπαιζε.
Άναψε το φως! Άναψε το φως που**να!
Άναψε το φως!!
Ένιωσα όλο το βάρος μου στις αμυγδαλές, πόνο και να μην έχω αέρα.Να μην έχω αέρα... Πνευμόνια γεμάτα σκόνη και χόρτα. Γεμάτα χαρτιά, συρμάτινα δίχτυα και σαν τοπία ξεχασμένα. γεμάτα καπνό και μπισκότα.
Ξηρά λιβάδια πια με σπίτια ερηπωμένα
γυρίζω σκάβωντας πηγάδια για να βρω
μνημεία μαρμάρινα, πεδία στειχειωμένα
αίμα και σάρκα για να φάω και να πιω
κι αν το οξυγώνο που μου μένει τοσό λίγο
μέσα στην κάψουλα αρκεί και για τους δυο
έχω δυο σφαίρες στην θαλάμη και πριν φύγω
θα στις φυτέψω μια μια στον λαιμό.
Να ξεδιψάσουνε παιδάκια διψασμένα
απ'τα ποτάμια που στα στήθη σου κυλάν -
κόκκινα είναι! και εκείνα που πρησμένα
από την πείνα τους ξεχάσαν να μασάν
μαύρα θα γίνουνε πουλιά και μαύρα δάση
φίδια που βίαια στον κόλπο σου ζητούν
μια μήτρα απόκρυμνη που σκιές έχει ξεβράσει
μέσα στην κόλαση που κλήρωσε να ζουν.
Ο αέρα μπούκαρε μέσα από τα ματωμένα μου ρουθούνια και όπως με έσπρωχναν με βία στο πάτωμα ένοιωσα το άδειο στομάχι να γεμίζει και αντανακλαστικά
ξέρασα ξανά βγάζοντας αίμα και σοκολάτα ανακατεμένη με σκατά και φάρμακα. Κάποιος με κώτσησε δυνατά και ένοισω να τρυπάνε οι κόρες των ματιών μου από ένα εκτυφλωτικό κίτρινο φως στις άκρες του οποίου έλιωναν οι μορφές των αδερφών και των Πατέρων μου.
Η σειρήνα στρίγγλιζε γνώριμα αι ανακουφισμένος άφησα στο παντελόνι ότι είχε απομείνει από την τελευταία μου επιθυμία: να φάω.
Δεν ήμουν εγώ. Δίπλα μου μαζεύαν ένα πτώμα και αφού μ βοήθησαν να σηκωθώ,
ανακουφισμένος κατούρησα πάνω του και έφυγα γελώντας δυνατά.
Με τους πατέρς και τους αδρφούς μου. Πνιγμός εικονικός.
Δεν ήταν για εμένα.
Όχι.
Όχι αυτή την φορά.
"Αρκει η φωνη της
να κανει του Κοσμου
απεραντους δρομους
σαν φυλλα
να τρεμουν.
ΠΙΣΤΗ και
ΥΠΟΤΑΓΗ."
υ.γ1 κρατάω την (αν)ορθογραφία και την στίξη από το προτότυπο αν δεν σας πειράζει..
υ.γ2 οι τελευταιοι στίχοι είναι από το "για Εκείνη" που έγραψα πριν περίπου 8 χρόνια. Αυτούσιοι οι ίδιοι στίχοι υπάρχουν το "queen attractor" και το "ο φυλακισμένος των χρόνων". Τα παραπάνω κείμενα (και πολλά ακόμη όπως και το "Doppler") είναι όλα "για Εκείνη".
