Κάστρο έπαιρνα τις νύχτες
στα πολύ ψηλά βουνά
μα του έρωτα οι δείχτες
μου ‘δειχναν το πουθενά
Ζύγιζα τα λόγια μάγου
για ηδονές και τα….λοιπά,
μα στη μέση του πελάγου
μαύρο κύμα με χτυπά
Βάδιζα της γης τα ρείθρα
κι ορκιζόμουν στη φωτιά:
«Των χειλιών σου τη κηρύθρα
θα τρυγήσω μιά νυχτιά»
Μα περνούσανε τα χρόνια….
η καρδιά μου πως λυγά,
σε ποια κρύβεσαι αφιόνια
ποιος τα χείλη σου τρυγά….
Κάστρο σώριαζα στην άμμο
σαν της πίκρας τον φονιά.
Έκανες με άλλον γάμο
κι εγώ ζω στη λησμονιά!!!!!
