Μ’ ένα κορίτσαρο γλυκό, μάγκα, κι αλήταρο
θαμώνες μόνιμοι, φιλιά στο νέτα-σκέτα,
εκεί Ηπείρου κι Αχαρνών, μέσα στο «Κύτταρο»
που ήταν ο Παύλος, και ο Γιάννης, κι η Λιζέτα
Ο ουρανός «πολλά-βαρύς» μα και απόκοσμος
στην αγκαλιά μου το γλυκό μου το alter-ego
στο μισοσκόταδο γροθιές ο φοιτητόκοσμος
να λέει ο Γιάννης με βραχνάδα «Λέγκω-Λέγκω»
Χρόνια που ήτανε υπέροχα σαν όνειρο
«έλα τον ήλιο ν’ ανεβάσουμε πιο πάνω»,
ν’ ακούμε Ρίτσο απ’ τον Μίκη, να ‘χουμε Όμηρο:
τα Λιανοτράγουδα, τ’ αντάρτικα, τον Μάνο
Κι ενώ τα οράματα χαθήκανε και λάκισαν
αυτό το «Κύτταρο» στην μνήμη μας θα μείνει,
τ’ άλλα μας κύτταρα αλήτες μας τα σάπισαν,
και την γενιά μας ρίξαν μέσα στο καμίνι
