Χάδια σου δίνανε τα κύματα για φίλεμα
να σ’ ακουμπήσουν κι ας χαθούν πάνω στα βράχια
καθώς κοιτούσες σιωπηλή το ηλιοβασίλεμα
με τα μαλλιά λυτά, ξανθά όπως τα στάχυα
και με τα μάτια σου στο χρώμα του αμέθυστου.
Φεύγανε τα σύννεφα μπροστά απ’ το φεγγάρι
με πόση έκπληξη το έβρισκες στη θέση του!
λες και φοβόσουν πως η νύχτα θα το πάρει.
Νησιά ξεφύτρωναν παντού μικροί παράδεισοι
μπορεί να πέσανε στη γη απ’ τα ουράνια
ίσως και να ήρθανε στο φως με κάποια ανάδυση
για να στεγάσουν της ψυχής σου την ορφάνια
Μα εσύ τους κοίταγες δειλή, αναποφάσιστη
ίδια παιδί που πρέπει να διαλέξει ένα παιχνίδι
μπροστά σε έσπρωχνε ο άνεμος , μα άσειστη
ποτέ δεν θέλησες να κάνεις το ταξίδι
