Αυτό που φαίνεται σιωπή,
σαν παγωμένο χιόνι,
πουλιά πάνω στα σύρματα
της μουσικής μου οι τόνοι.
Αυτό που απλώνει σαν φωτιά
σε ξεραμένα φύλλα,
αντίδοτο στα θαύματα,
σκουλήκι μες τα μήλα.
Αυτό που γράφω με οργή
και με μελάνι μαύρο,
συμβολικό παράπονο,
τη λευτεριά μου να 'βρω.
Αυτός που ψάχνει θάνατο,
τη μοναξιά του ψάχνει,
ένα κουνούπι μόνο του
τροφή για την αράχνη.
Αυτό που ήλιος φαίνεται,
λογίζεται σαν άστρο,
φωτίζει τα περάσματα
στης λησμονιάς το κάστρο.
Αυτό που γράφω με οργή
και με μελάνι μαύρο,
ρητορικό παράπονο,
τη λευτεριά μου να 'βρω.
Αυτό που πέφτει σαν σκιά,
σαν μαύρη σκοτοδίνη,
άλλη το λένε πόλεμο
κι άλλοι το λεν' ειρήνη.
Αυτός που ψάχνει θάνατο,
άλλο δεν περιμένει,
δεν βρίσκει χώρο τ' όνειρο
σε μια ψυχή θλιμμένη.
Αυτός που ψάχνει θάνατο,
δεν ψάχνει τη θυσία,
μα στη ζωή που έζησε
δεν βρήκε σημασία.
Αυτό που γράφω με οργή
και με μελάνι μαύρο,
αναρχικό παράπονο,
τη λευτεριά μου να 'βρω.
Αυτό που γράφω με οργή
και με βαθύ μελάνι,
αδιέξοδο παράπονο
όμως θα με τρελάνει.
